افزایش کارایی توام با کاهش حساسیت یک پیشرانه همواره مد نظر مراکز تحقیق و توسعه مواد پرانرژی بوده است. بدبن منظور تلاشهایی در خصوص حذف نیتروگلیسیرین از فرمولاسیون ضمن حفظ کارایی سیستم پیشرانه صورت گرفته که منجر به ایجاد تکنولوژی جدیدی به نام پیشرانه‌های کامپوزیتی اکسترود شده با حساسیت پایین (ECL) شده است. در این روش حساسیت پیشرانه کاهش و ایمنی افزایش می‌یابد. ضمن اینکه کارایی بالستیکی پیشرانه در نتیجه‌ی افزایش دانسیته توده و محتوی انرژی، صعودی بودن رفتار احتراقی و کاهش حساسیت دمایی آن، به مقدار قابل توجهی افزایش می‌یابد. در این مقاله به معرفی پیشرانه‌های ECL پرداخته و خواص شیمیایی و بالستیکی آن با دیگر پیشرانه‌های متداول مقایسه شده است.